ასმათ ოქროპირიძე
ხელოვნებათმცოდნეობის დოქტორი
გ. ჩუბინაშვილის სახელობის ქართული ხელოვნების ისტორიისა და ძეგლთა დაცვის ეროვნული კვლევითი ცენტრი
მთავარი მეცნიერ-თანამშრომელი
თბილისი, საქართველო
ORCID: 0009-0004-9409-5043
ასმათ ოქროპირიძე
ხელოვნებათმცოდნეობის დოქტორი
გ. ჩუბინაშვილის სახელობის ქართული ხელოვნების ისტორიისა და ძეგლთა დაცვის ეროვნული კვლევითი ცენტრი
მთავარი მეცნიერ-თანამშრომელი
თბილისი, საქართველო
ORCID: 0009-0004-9409-5043
რაფიელ ერისთავის პოეზიის მიმართებისათვის
ქართული კულტურის პარადიგმასთან
რაფიელ ერისთავის ამოუწურავი სულიერი მემკვიდრეობა კვლავაც ახალი სიღრმეებით იხსნება და ქართული კულტურის პარადიგმასთან ძირეულ კავშირს წარმოაჩენს.
უფლის განგებულებით გზა ედემის სიცოცხლის ხიდან გოლგოთამდე შესაქმიდანვე დაისახა საქართველოს სულიერი მყოფობის მთავარ საზრისად. ევრაზიის კონტინენტის ცენტრში მდებარე ქვეყნის გულში, უფლის კვართზე აღიმართა ცხოველმყოფელი სვეტი, რომლის წვერო ცას სწვდება. სახეობრივი კავშირი ედემის ბაღსა და გოლგოთას შორის არქეოლოგიური მასალის მოწმობით, იმთავითვე გაცხადდა ვაზისა და ხორბლის ოდინდელი მყოფობით მიწათმოქმედების ამ უძველეს სამშობლოში. ვაზი და ხორბალი, როგორც მცენარეები – სიცოცხლის ხის „მემკვირეები“ არიან, რომლთაც იმთავითვე უფლისგან დაევალათ გოლგოთის მხსნელი მსხვერპლის – სისხლისა და ხორცის ტვირთვა.
სწორედ ამ კონტექსტში რაფიელის პოეზია ქრთული კულტურის პარადიგმასთან მინიმალისტურ, მაგრამ დიდი სიღრმის მქონე კავშირს ავლენს.
ამ მიზნით მოხსენებაში განხილული იქნება რამდენიმე ლექსი და მათი საკვანძო სიტყვების სემანტიკა: „პურის მოსავალი“ (რომელსაც აკაკი წერეთელმა ქართული მწერლობის ობოლი მარგალიტი უწოდა) – სიტყვები – „პური“, „ღელვა“, „ბზინვა“, „ოქროსფერი“, „უფლის თვალი“, „მევენახის სიმღერა“ – „უფლისგან კურთხეული“, „წითელი ღვინის დედა“, „გახარებული გულისა“, „შენით ვარ მხნე და გულადი“, „შენი ზედაშის მადლს ვლოცავ“, „სესიას ფიქრები“ – „მიწა ვარ ნიადაგ მენა“, „მიწაა ჩემი დედ-მამა, ჩემი ძმა, ჩემი დობილი“, „სამშობლო ხევსურისა“ – „სალი კლდე“, „უკვდავების ხე“, „სხვა ქვეყნის სამოთხე“.
საკვანძო სიტყვები: რაფიელ ერისთავი, არქიტექტურა, ტაძარი, ხელოვნება.